ANTİ KEMOTERAPİ....

Sıradan bir gündü. Bazen o sıradan dediğin güne dönmek istersin bir şeyleri değiştirebilmek için ama mümkün olmaz ya...O muhteşem gücün karşısında bir insan olarak elindeki gücün güç olmadığını anlarsın...Uzun bir yolculuğun hikayesi başlar haberimiz olmadan sessizce ve derinlerden gelen bir fırtına, tüylerimizi diken diken ederek... Aylardan nisan ayındaydık, minik prensesimin 23 Nisan Çocuk Bayramından dolayı sınıfça sergileyecekleri bir etkinlikleri vardı. Her gün provalarını iple çekiyordu aynı zamanda eğlenceli ve yorucu oluyordu kendisi için ama hiç umurunda bile değildi. Çocuk onlar…Çocuklarımızı özel kılanda zaten özgür oluşları değil midir, hayatı zerresine kadar kullanmak değil midir? Sinemimin Durusu vardı çok sevdiği yakın arkadaşı, kankası... Durunun aklına hiç gelir miydi bir gün kuş misali olmuş arkadaşı bu dünyadan uçup gitmiş melek olmayı istemiş...Hangimizin aklına gelirdi ki? Bir anne olarak, bir baba olarak, bir abla olarak, güzel bir melek olacağı... Hayat doluydu Sinem…Arkadaştı herkesle…Hele bir de Duru’su varsa yanında değme keyfine… Duru ve Sinem dostluğu özel di hep..Bir bakmışsınız kavga edip birbirleriyle küsmüşler, bir bakmışsınız ki aralarında hiç kavga olmamış gibi ilişkileri daha da perçinlenerek kocaman olmuş…Oturduğumuz yerde iki kişiden oluşan bir çete gibiydiler. Hiç unutmuyorum çalışıyordum o dönem kulağıma fısıldanan bir hikaye bu…Kendilerinden yaşça küçük bir kız çocuğunu almışlar ortalarına …Oyun oynuyoruz hesabı minik kızı çamura bulamışlar.Yavrum minik kızın hiç sesi çıkmıyor, tırsmış bir vaziyette…Bunlar bana ne yapıyorlar diye kendi kendine düşünürken artık dayanamamış işkencelerine ve bir fırsatını bulup kaçmış yanlarından. Çok gülmüştüm kendi kendime, diyorum ya Sinem ve Duru ikilisinin öyle çok hikayesi var ki… Hatırladığımda tutamayıp kendimi çok gülüyorum. Okul dışında da ve etkinliklerde hep beraber olan muhteşem ikili işte… Sinem’i kendime ve kendi çocukluğuma çok benzetirim. Sevimli, sessiz ve sakin gibi gözüken kendini sevdiren, haksızlığı sevmeyen, lider ruhlu, aynı zamanda şefkatli küçük cadı.. Diyorum ya sevdirirdi kendini Duru’nun anne ve babasına sevdirdiği gibi… Çok severlerdi Sinemi. Sinem arada sırada ders çalışmaya giderdi Durusuna…İkinci kızları gibi olmuştu sanki. Hakikaten çok seveni vardı kızımın. Öğretmeni olsun, sınıfında ki arkadaşları ve onların anneleri, ablasının arkadaşları…Özellikle ablasının arkadaşlarıyla çok iyi anlaşırdı onlarla takılmak yeni yeni şeyler keşfetmek haz verir di Sinem’e. Kendini sevdirme çabası olmayan bir çocuktu ve bu kadar sevgiye karşı hiç bir şekilde şımarıklığı olmayan olgun bir kız çocuğu. Sinem’i size anlatmakla bitiremem. Yaşananların ancak size bir özetini çıkarabilirim. Yedi yıl süren bir hayatı, bir evladın yaşamını yazacağım kitabımda…