BİR ÇOCUK HAYAL EDİN…

Bir çocuk hayal edin… Adı Sinem, Cansu, İbrahim, Beyza, Yıldız olsun…Hayatlarının baharında okulda olmasını beklediğiniz, ip atlayan, kavga eden, top koşturan, hayata sımsıkı sarılan, güleç, masum, günahsız, annesinin bir tanesi, babasının kahramanı…Gerekli olmadıkça ellerinden kollarından hiç çıkmayan serum iğneleri, saçları ve kaşları dökülmüş, kimisinin midesi şişmiş, kimisinin acısı dinmez, ağız yaraları,kemoterapiden kaynaklanan kanamalar, ilaçların yan etkisinden oluşmuş bin bir türlü yaranın ağrısına alışmış yada alışamamış… Bir çocuk hayal edin… Yattıkları yataklarda bir ömre fazla gelecek kadar ağır bir yükle, nefes almaya çalışıyorlar… Kolunda serumla, 3 damarından ilaç alan 7 yaşında bir küçük kız… Üstünde bir atlet, gözleri bitkin bakan… Hangi dünya bu geldiğim dercesine, sarılamadığım, iyi edemediğim bir küçük… Artık olmayan! Bir çocuk hayal edin… Umut yüklü, hüzün yüklü, acı yüklü… Ve hayal edin küçücük bedenleriyle illet kanser hastalığıyla mücadele etmesi gerektiği öğretilen, umutlarını hiç yitirmeyen, acılarını içine gömen, koca bir insan olgunluğunda… Hepsi birer savaşçı… Kendi iç dünyalarında ne yaşadıklarını asla bilemeyeceğiniz, yaşadığı acıları tahmin etseniz de asla hissedemeyeceğiniz, ilahi güce inanmış minik bedenler… Bir çocuk hayal edin… Tedavi sürecinin yani kemoterapinin başlamasıyla beraber sürekli kan takviyesi alan, serumla beslenen, boğazlarında ve vücudunun her yerinde çıkan yaralarla baş etmeyi öğrenen, yemek yiyemeyen, su içemeyen, tuvalet ihtiyacını annesinin kucağında karşılayan, aldığı ilaçlar nedeniyle kollarını kaldıramayan, gözleri baygın bakan, sürekli uyuyan, çaresizliğin verdiği ezikliği içinde hisseden çocuklar, ilaçların yan etkilerini hayal bile edemeyen çocuklar… Bu çocukların hepsi kahraman… Benim kahramanlarım… Umutlarını hiç kaybetmezler bu çocuklar… İlahi gücün varlığına inanırlar… Minik eller dualar eder siz fark edemezseniz de… Kıskanırlar kardeşlerini, sağlıklı çocukları bazen masumca…Ve insan olmanın en yalın halidir bu çocuklar… Büyük insanların bile dayanamayacağı, kaldıramayacağı ilaçları sıradan bir nezle ilacı gibi alırlar vücutlarına… Güçlüdürler hep… Annelerinden güç alırlar... En büyük dayanaklarıdır bu kanatsız melekler onlar için… Aynı acıyı yaşarlar, aynı acıyı hissederler yüreklerinde, aynı umudu taşırlar… Bir an önce bitsin isterler bu süreç… Gece olunca yalnız kalırlar baş başa… Hayallere dalarlar beraber… Güzel günlerin hayaline… Yeniden top koşturacak, yeniden okula gitmeyi, arkadaşlarına kavuşmayı ip atlayacak günlere… Nazlıdırlar, annelerine ağlarlar bir tek…Anneler ağlamaz ama… Bir çocuk hayal edin şimdi umutları olan…Bir anne hayal edin acılarını içine gömen, mutluluk oyunu oynayan…